Super Reportaż

Księżyc niczym latarnia oświetlał mu drogę. Idąc przez podwórze, ostrożnie stawiał kroki, żeby przypadkowy hałas kogoś nie zbudził, bądź nie zaalarmował psów. Otworzył wrota do stodoły i wślizgnął się do środka. Wiedział, że tu go znajdzie. Z powodu panujących w ostatnich dniach upałów, wiele osób sypiało w stodole zamiast w nagrzanych słońcem domach.

Mimo iż dziedzic był martwy, mężczyzna, który go zastrzelił, przez dłuższą chwilę pastwił się nad zwłokami. Na oczach żony i córki Węgleńskiego, kopał jego ciało i dziurawił je nożem, pokrzykując w łamanej polszczyźnie.

Czy rzemieślnik to archeolog naszej zbiorowej, kulturowej pamięci? To pytanie zadaje sobie nieustannie Sylwia Jasiuk, która fascynującą podróż w głąb siebie rozpoczęła, będąc małą dziewczynką, w warsztacie ojca, stolarza. - W tej przygodzie wiedzie mnie serce – mówi żona i mama, która swoje życie dzieli między urzędnicze biurko a swoją pełną uroku i tajemnic zabytkową piwnicę

Ustawił w rzędzie puste butelki po winie i kolejno do nich strzelał. Bili mu brawo, ilekroć kula roztrzaskała butelkę. To był western na żywo. Częściej jednak pudłował, niż trafiał. Ale co tam, w końcu nie był szeryfem z Arizony, ani Jesse Jamesem. Poza tym sporo wypił. Zabawa w Dziki Zachód, która miała miejsce we wsi Tarnawa Duża, zakończyła się tragicznie.

- Mówi się, że 90 lat to już starość. Ale jaka tam starość?! - dziwi się Felicja Matczuk, założycielka i kierowniczka artystyczna kultowych „Teosinek”. Zespół pod jej wodzą przetrwał długie 50 lat, a pani Felicja wciąż uważa, że nie wyśpiewała jeszcze i nie wypowiedziała wszystkiego, co uważa za ważne. Dlaczego?

Czy można ją zawrzeć w stwierdzeniu, że "szkiełko i oko silniej mówią do mnie"? Cały czas się nad tym zastanawia. I zdecydowanie zaprzecza, kiedy ktoś próbuje nazywać go artystą fotografem. Nie lubi uwieczniać ludzi. O wiele bardziej pociągają go krajobrazy, przyroda i ulice. Dlaczego?

Czy Poleski Festiwal Filmowy to zupełnie nowa formuła festiwalowa filmu offowego po tej stronie Wisły? Tak chcieliby jego organizatorzy, czyli społecznicy związani ze Stowarzyszeniem Inicjatyw Lokalnych „Lepsza przyszłość gminy Hańsk”. I zapewniają, że wbrew pozorom nie są w tej dziedzinie absolutnymi nowicjuszami. O czym marzą?

Na to pytanie starają się odpowiedzieć naukowcy zaangażowani w interesujący, przyrodniczy projekt „Wędrówki lubelskich żurawi”. To grupa pasjonatów, skupionych wokół lubelskich wydziałów przyrodniczych, ale nie tylko. Ich działania wspierają aktywnie pracownicy Poleskiego Parku Narodowego, licznych fundacji, stowarzyszeń i grup przyrodniczych, którym zależy na tym, aby wiedza na temat naszego, rodzimego środowiska naturalnego była powszechna.

Nigdy nie myślał o tym, by zostać pilotem. W zasadzie zmotywował go do tego dziadek. Łukasz Zając z linii lotniczych LOT opowiada nam o tym, jak zaczęła się jego podniebna przygoda...

Z kilometra na kilometr jakość asfaltu powoli się gubi. Rzedną mijane po drodze pojazdy. Gęściej za to od drzew, a wolna przestrzeń drugiego planu drogi wypełnia się uprawnymi polami. "Kraina pszenno-buraczana" jak usłyszę później, choć to określenie nie brzmi jak reklama jej spokojnego uroku. Tymczasem mapa w telefonie prowadzi mnie do małej wioski Ksawerów, w której czas jakby zwolnił, chcąc dłużej smakować kończące się lato. Pustawe obejścia kąpią się w ciepłym popołudniowym słońcu, a porzucone przez przydrożne drzewo przejrzałe mirabelki kuszą słodkim, lepkim zapachem. Sielskość i spokój widoków, w których można się zapomnieć, do chwili, gdy... nagły koniec wyasfaltowanej drogi przywoła myśli do rzeczywistości. Cóż, nawet Google wszystkiego nie wie, a jego mapa w tym przypadku zamiast pod wskazany adres wyprowadziła mnie prosto w szczere pole. Ale tam, gdzie jedni się gubią, inni odnajdują swoje wymarzone miejsce. Tak jak Dawid, który właśnie w tych okolicach postanowił się osiedlić i zrealizować swój "projekt życia". I choć jego "Puszcza", do której zmierzam, mieści się w bardzo cichej okolicy, to z pewnością niebawem będzie o niej głośno.

Ukrywał się w lasach jeszcze długo po wojnie. Komunistycznej bezpiece udało się go dopaść dopiero w 1963 roku. Właśnie odnaleziono pistolet Józefa Franczaka „Lalusia”.

- W moim życiu wyznaję zasadę, że ważniejszy jest progres, niż perfekcja. Lubię rozwój – mówi Ludwika Szymańska, której życie ma smak słonecznej Prowansji i pełnej majestatu i surowości Japonii. Dzieli je pomiędzy ukochane psy rasy akita i stolarnię, w której wyczarowuje wszystko, co potrzebne dla jej domowników, psów i przyjaciół.

- Przez kilka lat żyłam w całkowitym mroku. Wszędzie odbijaliśmy się od ściany, a mój syn cierpiał – mówi Tetiana Novikova, mama Illii. To młody artysta, który swoją chorobę, autyzm, przekuł w najpiękniejszy język komunikacji z drugim człowiekiem. Jego rysunki będzie można podziwiać na wernisażu wystawy, który będzie miał miejsce 1 września w chełmskiej restauracji „Dumka”.

Bednarstwo to fach jedyny w swoim rodzaju. Jest w nim i coś z ciężkiej, kowalskiej roboty i zegarmistrzowskiej precyzji. - Widzi pan to usłojenie? Trzeba zwrócić uwagę na gęstość przyrostu, a potem na jego ułożenie. Wszystkie słoje muszą układać się pionowo. Pomiędzy nimi występują takie poprzeczne przerosty – to one sprawiają, że gotowa beczka jest szczelna – zdradza pan Marcin, bednarz z dziada pradziada.

Kiedy Sebastian Kozłowski sięga po surowy kawałek gliny, czuje, jak gdyby stwarzał od nowa świat – Wierzę, że uczestniczę, w pewnym sensie oczywiście, w boskim dziele stworzenia. Nie ma przecież dwóch takich samych kubków, talerzy... To piękno, którego doświadczam, jest unikatowe...